Loodjes

De laatste loodjes wegen het zwaarst. Letterlijk. Vanmorgen na het ontbijt stapten we wederom aan de boord van de Goya. Daarmee werd onze oorspronkelijke duiksafari van zes dagen (plus vier dagen duiken van de wal) definitief omgezet in 10 dagen safari. We hebben elke dag vanaf de Goya gedoken. De eerste duik was een mooie koraalduik. Dit houdt in dat je op een meter of tien-twintig diep duikt. Je hebt dan voldoende zonlicht en dus zie je van alles. Na de duik weer een lekker dikke tuna-sandwich en op naar de tweede duik. Veel fire dartfish (zoek maar tussen de foto's) en toen na een bordje gebakken rijst met kip op naar een wrak. Dit wrak lag op een meter of zes diep, wat zorgde voor mooie lichtval tussen roestige platen en donkere holen. Er zaten hier spookmurenen. Blauwe murenen/alen met een gele kop en een soort snorretje. Dit was een zeer leuke duik, vooral omdat de omgeving zo anders was. Daarna terug naar Sipalay. Joeri, Elles, Martin et moi konden er echter nog niet de brui aan geven. We  besloten met vieren nog een nachtduik te gaan doen. Bij een nachtduik ga je dus echt in stikdonker water omlaag. Een zaklamp is je enige referentie en je buddy verwordt tot een lichtbundel naast je. Voordat we het water ingingen moesten we nog even onze spullen bij elkaar zoeken, want de Goya hadden we definitief gedag gezegd met een  hartverwarmende knuffel van de hele bemanning. We stonden dus op het strand en de dive guides hadden onze spullen al aan boord van een klein bootje gebracht. Zij weten natuurlijk niet hoeveel lood we nodig hebben (met lood zorg je voor voor een neutraal drijfvermogen) en dus stonden we met lood in onze handen te wachten op de kapitein. Die laatste loodjes waren best zwaar.
Gelukkig was onze allerlaatste duik ook weer een toppertje. Terwijl ik nog met mijn duikcomputer bezig was mijn diepte te bepalen hing de eerste sepia al naast ons. In het licht van onze lantaarns schoten duizenden kleuren door het nagenoeg doorzichtige lichaam. Ga je met je licht rond dan zie je overal kleine oogjes van garnalen die overdag onzichtbaar zijn en in de nacht de zee overnemen. In een wolk van plankton lijkt het net of je op een camping bij een gaslamp zit; alsof er honderden muggen tegen je aan vliegen. In deze fantastische duik zagen we ook nog een egelvis die kwaad opgeblazen voorbij gezwommen kwam (voor de kenners van de Nemo film: nee, ze draaien dan niet op hun rug). Voldaan kwamen we om een uur of zeven in het stikdonker met zijn vieren uit zee. Morgen hebben we lazy day. Je mag pas na 24 uur na het duiken weer vliegen, dus dat wordt chillen op de veranda of één van de drie zwembaden die we met zijn tienen hebben, omdat we op drie hotels zitten. Morgen om 15:00 met de bus naar Bacolod, kleine vier uur rijden en dan naar Manilla. Daar nog een middag niets doen en dan via Hong Kong naar Amsterdam. We hoorden dat het daar sneeuwt. Daar willen we nog even niet aan denken en dus gaat het gesprek aan tafel over de volgende: Bonaire, Galapagos, als het maar met veel water is en veel mooi spul.